"Αφιέρωμα", 2024

Υλικά:

Polychromos Faber Castell, ξυλομπογιές λαδιού και λάδια Van Gogh σε χαρτί.

Διαστάσεις:

40 Χ 30 cm

Περιγραφή:

20 Ιουλίου - Επέτειος θανάτου Γιάννη Τσαρούχη .

Ο Γιάννης Τσαρούχης (Πειραιάς, 13 Ιανουαρίου 1910 – Αθήνα, 20 Ιουλίου 1989) ήταν πολύ σημαντικός Έλληνας ζωγράφος και σκιτσογράφος. Μεγάλωσε με μεγάλες στερήσεις. Αγαπημένο του θέμα, οι ναύτες.

Κάποτε είπε:

" Οι άνθρωποι δεν περίμεναν τίποτα από μένα. Με θεωρούσαν κατώτερο ον αρχίζοντας από τους συγγενείς και τελειώνοντας στους ελάχιστους φίλους. Ίσως αυτή η περιφρόνηση με ανάγκασε να δουλέψω πιο εντατικά απ' όσο μπορούσα. Δε ζήλεψα ποτέ. Επιθυμίες, είχα και προσπάθησα πολύ για να τις πραγματοποιήσω..."

...

" Για μια δεκαετία η βιοπάλη ήταν μεγάλη. Αρκεί να σας πω ότι ένα από τα όνειρά μου ήταν να αποκτήσω μία σκούπα για να σκουπίζω το ατελιέ μου . Το σκούπιζα με χαρτόνια. Δεν ήμουν άπορος αλλά ό,τι κέρδιζα με πολύ κόπο το ξόδευα πάλι στη Ζωγραφική.

Ένας ζωγράφος πρέπει να είναι πειθαρχημένος και ειλικρινής με τον εαυτό του. Μόνο όταν έχει πειθαρχία ανακαλύπτει το αληθινό πρόσωπο της ζωής. Δραπετεύει από τα πάθη και τις αδυναμίες και φτάνει στην αντικειμενικότητα..."

...

"Έκανα το πορτραίτο ενός φίλου μου. Προτού το τελειώσω, το μοντέλο στρατεύτηκε κι όταν πια επέστρεψε για να ποζάρει ξανά, φορούσε τη στολή του ναύτη. Έτσι μπήκε ο ναύτης στα θέματά μου.

Σ' έναν που με ρώτησε κάποτε γιατί επιμένω στους ναύτες, είπα:

''Μου αρέσει το άσπρο χρώμα κι έχω να διαλέξω μεταξύ νοσοκόμων και ναυτών.''

Όλοι οι ναύτες ήταν φίλοι μου, μοντέλα που πόζαραν με την παλιά στολή του αδερφού μου, που είχα κρατήσει στο ατελιέ μου."

- Γιάννης Τσαρούχης -

.....….......................................................................

22 Ιουλίου - Επέτειος θανάτου του Γιάννη Γαΐτη.

Ο Γιάννης Γαΐτης (Αθήνα, 4 Μαρτίου 1923 – 22 Ιουλίου 1984) είναι γνωστός για τα «Ανθρωπάκια» του, μορφές που δεν έχουν ατομικά χαρακτηριστικά, είναι ανέκφραστα και έχουν πανομοιότυπο ντύσιμο με ριγέ κοστούμι και καπέλο, σα μαριονέτες, σαν κουκλάκια δίχως βούληση, γνώση και προσωπικότητα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μαζοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου. Σύμβολα ειρωνίας της κοινωνίας. Ήθελε τα ανθρωπάκια του σε φυσικό μέγεθος μέσα στο πλήθος. Ο ίδιος έλεγε πως ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του ως ανθρωπάκι, παρά το ότι όντως είναι. Τυποποιημένα λοιπόν ανθρωπάκια, υπάκουα, παθητικά, δίχως πρόσωπο, σαν τα τακτοποιημένα αντικείμενα στα ράφια του σούπερ μάρκετ.

..............................................................................

Εδώ λοιπόν, ζωγράφισα ένα μικρό, πλαστικό ανθρωπάκι, με τα χρώματα και την στολή του ναύτη. Με το γαλάζιο του Ουρανού και της θάλασσας και το αγνό λευκό της αλήθειας.

Δεν είναι όμως ανθρωπάκι! Είναι παιδικό παιχνιδάκι!! Παιδικό! Έχει ψυχή. Έχει ακόμη όνειρα, ως πότε;

Ένα μικρό παιχνίδι, το έφτιαξα ναυτάκι, όρθιο να μας κοιτά χαμογελαστό σα μαγεμένο.

Τα ποδαράκια του πατά γερά πάνω στη ξερή τη Γη, όπως το νεογέννητο πουλί, όπως τον σπόρο, τον βαθειά παραχωμενο, με περισσή αγάπη και στοργή κι ελπίδα για το μέλλον, φροντισμένο... και περιμένω... και περιμένω...

Να περιμένω, τι; Τι να προσμένω;

Πηγές:

tovima. gr (Απόσπασμα από συνέντευξη στον Γιώργο Γκιλσόν) / dimosiografia. com (Απόσπασμα από συνέντευξη στη Σοφία Ιορδανίδου) / Περιοδικό: "Η λέξη" / dimartblog. com / artmag. gr / lifo. gr (Γιάννης Κωνσταντινίδης) / FB : Πρόσωπα / Wikipédia