Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Ήταν πριν λίγες μέρες, 7 Ιανουαρίου, το 1972, που έφυγε για το ταξίδι της δικαίωσης. Στο κρεββάτι του νοσοκομείου λίγο πριν πεθάνει, ζήτησε να ακούσει την "Άμαξα μεσ' τη βροχή" που το 'χε χαρίσει στον Χαράλαμπο Βασιλειάδη για να το μελοποιήσει ο Χατζηχρήστος και το θεωρούσε δικό της παιδί.
Εκατοντάδες άλλα, δικά της, κυκλοφορούσαν με άλλα ονόματα. Δεν την πείραζε.
"Γράφω τραγούδια και τα πουλώ σε αρκετούς, γιατί έχω ανάγκη τα χρήματα.. Μόλις τα παραδώσω υπογράφω και μια δήλωση παραιτήσεως από διάφορα δικαιώματα, ας πούμε απαρνούμαι τα πνευματικά μου τέκνα για 200 - 250 δραχμές. Η εταιρεία δίσκων που ανήκω, μου απαγορεύουν να συνεργαστώ με άλλη εταιρεία. Αυτοί μας υψώνουν και οι ίδιοι μας ρίχνουν στα τάρταρα της ανυπαρξίας. Είμαι 75 χρονών. Είμαι άρρωστη και ανήμπορη να τα βάλω μαζί τους μα ένα μονάχα τους λέω: Το πνεύμα δεν φυλακίζεται. Δεν δεσμεύεται".
"Στου γιαλού τα βοτσαλάκια κάθονται δυο καβουράκια",
"Τι έχει και κλαίει το παιδί",
"Στ' Αποστόλη το κουτούκι",
"Είμαστε αλάνια, διαλεκτά παιδιά μέσα στην πιάτσα",
"Πετραδάκι, πετραδάκι για τα σένα το 'χτισα",
"Στα ώπα - ώπα σ' είχα και σε ζηλεύανε",
"Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει",
"Ηλιοβασιλέματα, γεμάτα αναμνήσεις",
"Περασμένες μου αγάπες, όνειρα που σβήσατε",
"Είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου",
"Είμαι αητός χωρίς φτερά, χωρίς αγάπη και χαρά",
"Δυο πόρτες έχει η ζωή",
"Μ' ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό".
"Πήρα απ'τη νιότη χρώματα".
"Η επιτυχία και η απήχησή τους οφείλεται στην ειλικρίνεια και στη φυσικότητα με την οποία τα έγραψα. Συνήθως ένα τραγούδι το γράφω σε μια μέρα. Γράφω όταν με πνίγει μια θύμηση, όταν με βαραίνει ο πόνος. Το γράψιμο είναι ένας τρόπος για να ξεφύγω από τούτο το θλιβερό περιβάλλον. Στην ηλικία μου, ο άνθρωπος ζει με τις αναμνήσεις του. Και οι δικές μου είναι πικρές. Αγνοήθηκα. Παραγκωνίστηκα. Αδικήθηκα. Μοίρασα απλόχερα την τέχνη μου, μα δεν αξιοποιήθηκα".
"Νύχτα πέρασε το τρένο και το χάσαμε,
κάπου θέλαμε να πάμε μα δε φτάσαμε".
"Πήρα απ' τη νιότη χρώματα κι απ' την αγάπη νήμα, κι έφτιαξα ένα όνειρο , όμορφο μα τι κρίμα. Εσύ το ποδοπάτησες στο πρώτο σου το βήμα".....
Ονομάστηκε και "γριά" του Ελληνικού πενταγράμμου γιατί ξεκίνησε να γράφει στίχους μετά τα πενήντα της χρόνια. Λόγω του πάθους της για την χαρτοπαιξία έφυγε φτωχή στα χέρια του τότε νεαρού τραγουδιστή Καρουσακη (γνωστό κι από την υπόθεση Κοεμτζή). Δανείζομαι λόγια πάλι από εκείνη τη συνέντευξη με τον Καρουσάκη:
"Την είδα πολύ χάλια, είπα “ Η Ευτυχία δεν τη βγάζει’’. Μόλις με είδε όμως “ζωντάνεψε’’ και μου λέει: “Ξέρεις τι θέλω να μου πεις; Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί, αργά σαν σουρουπώνει’’. Τραγουδάω τους δύο στίχους, υπήρχε κι ένας τρίτος που δεν θυμόμουν και μου τον είπε εκείνη. "Της κρατούσα το χέρι και της τραγουδούσα. Έπειτα από λίγο ξεψύχησε. Στα χέρια μου… "
Η μαρτυρία του Καρουσάκη για την Παπαγιαννοπούλου τελείωνε με το ότι έκλαιγε μέρες για να ξεχάσει αυτή την εικόνα, την τελευταία στιγμή ενός ανθρώπου που δεν γινόταν και ακόμη δεν γίνεται να ξεχαστεί.
Εικαστικό δικό μου. Από φωτογραφία της. Μου άρεσε αυτό το βλέμμα. Είναι το βλέμμα του Ανθρώπου, του δυνατού, που ότι έχει κάνει το οφείλει στα χεράκια του και δεν τον πειράζει ούτε τον νοιάζει για το τι λένε και τι του κάνουν οι άλλοι. Κοιτάζει σα να σκέφτεται :
" Δε μας @@@@ @@ @@@@... Ξέρω πολύ καλά τι αξίζω και τι έχω κάνει..."
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΔΕΝ ΦΥΛΑΚΊΖΕΤΑΙ.
Τιμής ένεκεν.