"Chronos and Thanatos", 2022

Υλικά:
Μικτή τεχνική. Λάδια σε καμβά και Ξυλομπογιές λαδιού σε Schoeller.

Διαστάσεις:
50 Χ 70 cm

Περιγραφή:

Υπάρχει Χρόνος?

Η έννοια του χρόνου είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που αποτελείται από ανθρώπινες αναμνήσεις, ό,τι έχει συμβεί και ό,τι πρόκειται να συμβεί, συμβαίνει αυτή την στιγμή.
Ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι μια ανθρώπινη επινόηση για να εξυπηρετεί τις ανθρωπινες ανάγκες - Albert Einstein
... Είναι μια ανθρώπινη επινόηση για τις μετρήσεις σε αυτή την Γη, σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε

Υπάρχει Θάνατος? Τι συμβαίνει με το υλικό μας σώμα?

Τα υλικά μας σώματα όταν συμπληρώσουν τον επίγειο βίο τους, ανακυκλώνονται στα ίδια δομικά στοιχεία που κάποτε γέννησαν αστέρια. Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από τον ίδιο αρχέγονο υλικό. Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από αστερόσκονη.

- Ένας από τους μεγαλύτερους εκπαιδευτικούς και επιστήμονες, ο Καρλ Σάγκαν, έκανε δημοφιλή την φράση «Είμαστε όλοι αστερόσκονη». Και αυτό γιατί, σύμφωνα με την επιστήμη που υπηρετούσε, όλα τα άτομα στο σώμα μας, είχαν δημιουργηθεί μέσα στο εσωτερικό των αστεριών ή μέσα από αστέρια που εκρήγνονταν ή συγκρούονταν.

- «Είμαστε όλοι μας αστρόσκονη, και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα. Κάποια μέρα θα υπάρξουν άλλοι κόσμοι, γεμάτοι με άλλα όντα, αστράνθρωποι σαν εμάς, που θα γεννηθούν από τις στάχτες ενός, κάποιου, πεθαμένου άστρου. Ενός άστρου που σήμερα το λέμε Ήλιο» - Διονύσης Σιμόπουλος

Η Ψυχή μας? Η εσωτερική (μας) ενέργεια? Πεθαίνει ποτέ η ενέργεια?? ...παφ και εξαφανίζεται??
Αστεία πράγματα, έτσι? 🙂

Είμαστε απλά και όμορφα αθάνατα πνευματικά όντα (αν θέλετε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Δημιουργού) που απλά βιώνουμε την ανθρώπινη εμπειρία
Θάνατος είναι η αιώνια λήθη και η κόλαση μας το αιώνιο ψύχος από την λησμονιά των ανθρώπων που κάποτε αγαπούσαμε και μας αγαπούσαν.

Αφού λοιπόν ΔΕΝ υπάρχει Θάνατος και ΔΕΝ υπάρχει ΧΡΟΝΟΣ τότε ας τα διακωμωδήσουμε! Ε? 🙂

Ας κάνουμε Χρόνο και Θάνατο σαν κλόουν, δυο πρόσωπα σε ένα, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Σύμβολα:

Πρόσωπο.

Αν το παρατηρήσετε είναι ασύμμετρο. Το ένα ημιμόριο συμβολίζει τον Χρόνο και το άλλο μισό, τον Θάνατο. Το βλέμμα είναι παγωμένο, ελαφρώς ανέκφραστο ενώ τα μάτια προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν μα μας χαμογελούν πλατιά.

Χέρια.

Αγωνίζονται να αρπάξουν αυτό που υπάρχει προστατευμένο μέσα στο διάφανο δοχείο. Από τα δάχτυλα κρέμονται νήματα που κινούν κάποια σώματα μαριονέτες.

Δοχείο.

Συμβολίζει το σώμα και μέσα βρίσκεται η Ψυχή - Ενέργεια. Δεν χρειάζεται εξωτερικό Φως για να λάμψει. Η Ψυχή είναι αυτόφωτη όπως κι εμείς. Σε κάποιους το δοχείο είναι φτιαγμένο από φτηνό γυαλί και σπάει αφήνοντας την Ψυχή να χαθεί μέσα στο σκότος, να εκπέσει και να σπιλωθεί. Σε άλλους, το ίδιο διάφανο δοχείο είναι φτιαγμένο από διαμάντι. Σκληρό και αδιαπέραστο που προστατεύει την Ψυχή.
Κλείνω με τους αυτούς τους στίχους που είχα γράψει κάποτε για τον χρόνο και τις μοίρες...

-----------------

Carnival of Fates

-----------------

We are colors drawn from Uranus's rainbow,

Bringing flowers to an eternal glow—

A garden of lights, where the crowding throng

Buys their tickets to fate, where they might belong.

Souls are coming, souls are flying, souls must go...

We are all part of the carnival of fates.

The jester is Time, and Time is the boss,

Teasing our steps as his gears emboss.

When the burden is heavy, the seconds crawl slow,

He bends us to games where no bounds we know.

Each soul is stitched to his dazzling new guise,

A player unwilling, seeking their prize.

Souls are mating, souls are bound—

Some stay blind; some join the sound.

Corridors dark, beware the snare—

The fragile are broken, the brave beware.

Souls are seeking, souls are strong,

Chasing light where they’ve wandered long.

Yet the paths twist deep, and dangers abound,

A labyrinth’s traps where no peace is found.

We are all part of the carnival of fates.

Souls depart, then return,

To finish lessons they failed to learn.

Oblivion rules the tangible sphere,

Yet love erupts, sublime and clear.

Pandemonium rises, a cosmic dance,

Fates pulling strings, granting no chance.

We are eternal riders on this carousel of pain,

Pranksters of fate tugging our chains.

We are all part of the carnival of fates.

To find the light, to reach the end,

Is a task no mortal can comprehend.

The cost is steep, the ride is cruel,

Fates test the heart; they rewrite the rule.

For out of the darkness, the light must grow,

Where neither good nor evil shows.

Again and again, the cycle repeats,

A relentless wheel that no soul defeats.

We are all part of the carnival of fates.